Elfenhutje in Lodmundarfjördur

Via Húsavik (waar we een mooi tentbivak hadden) liepen we op dag 3 van de meerdaagse van Borgarfjördur Eystri naar de baai van Lodmundarfjördur. Deze baaien zijn minder verlaten als die van Flateyarskagi en van Hornstrandir, er staat een enkel kerkje, hier en daar is een enkel zomerhuisje en in elke baai een prachtig nieuwe hut van de IJslandse bergwandelvereniging, Ferdafélag Islands. We hebben steeds gekampeerd, maar vandaag stormt het met vlagen van windkracht 9 bij verder een mooi heldere lucht, we blijven nauwelijks overeind, een goede reden om nu eens in een hut te overnachten!

Dat blijkt een fantastische beslissing. Binnen treffen we drie bijzondere IJslandse vrouwen, Anna, Lóa en Karen (een huttenwaardin, een beheerster van rendieren en een lerares kunst) die versgebakken naanbrood met ons delen, een glaasje wijn en - terwijl buiten de wind aan het dak rukt, de zon ondergaat (foto) en binnen de kaarsjes flakkeren - vraag ik hen naar hun ervaringen met elfen. Openhartig en vol passie volgen diverse verhalen. Zonder lach, ernstig, oprecht. Het wordt mij duidelijk: het gaat hier niet om waarheidsvinding, maar om respect hebben voor de natuur die zoveel groter is dan wij vaak denken. Helemaal voor wie op een verafgelegen eiland woont waar jaarlijks diverse aardbevingen plaatsvinden en elke vier jaar een vulkaan uitbarst. Dat er zoveel meer is dan wij zien. Of dan wij weten.

De volgende dag, onze laatste, lopen we via de hoge Kækjuskörd pas terug naar Bakkagerdi. Ik kan wel dansen van blijheid om alles, hoe intens vermoeid ik me tegelijk ook voel. Dit was de allerlaatste bergtocht voor het boek. Nu pas durf ik met zekerheid te zeggen dat de hele researchreis geslaagd is. Het waren stuk voor stuk geweldige bergtochten. Onvergetelijk. Immens zwaar ook, zoveel tochten steeds maar weer achtereen, zolang kamperen, bij weer en wind. 

Een prachtige opdracht om dit straks thuis (eind volgende week!)  in een boek te vatten waar hopelijk vele anderen net zo van zullen genieten als ik mocht. Met alle zware momenten die er in de bergen en zeker op een eiland als IJsland nu eenmaal bij horen. En vooral ook met de verwondering die maakt dat je nieuwsgierig blijft naar nieuwe tochten, nieuwe wandelingen, nieuwe hoekjes IJsland. De verwondering die maakt dat je niet langer lacht wanneer over elfen gesproken wordt...