Ódádahraun

De immense grootsheid van de lavawoestenij Ódádahraun is indrukwekkend, net als de onder het vroegere gletsjerijs als vulkaan geboren tafelberg Herdubreid, letterlijk 'de breed geschouderde' maar door de IJslanders vooral 'de koningin onder de bergen' genoemd. 1000 m torent ze uit boven deze hoogvlakte op circa 700 m. Touwribbels in de stenen waarover ik loop, tonen aan hoe vloeibaar dit alles was. Het lava heet doods, leeg en saai te zijn. Alle andere buspassagiers stapten na een half uurtje bij Herdubreidarlindir snel weer de bus in, op naar een dagje Askja en vanavond weer terug in Reykjalid. Ach, iedereen zijn eigen keus, maar wat ben ik blij met de mijne. Tuurlijk, de rugzak is niet licht, het lava loopt niet soepel en het terrein werkt in eerste instantie monotoon verlaten. Ook is er geen druppel water behalve wat je zelf mee sjouwt. Maar dat moet je dan dus ook voelen, meemaken, opsnuiven. En dan blijkt al snel dat er behalve korstmossen, ook kruipwilg groeit, blaassilene en wilgenroosje. En ik ben niet eens alleen want zowat anderhalf uur begeidt het wiiieee-wiiieee van een goudplevier me. Verder is er vooral een oorverdovende stilte, geen wind, geen vliegtuig, geen mug, gewoon helemaal heerlijk niks.
Bij de urenlange ervaring van over lava lopen, half om Herdubreid heen en verder oostwaarts, ontstaat zoveel ontzag voor wat hier allemaal gebeurd is, voor al die ongekende krachten. Ódádahraun is de grootste aaneengesloten lavavlakte van IJsland en misschien is dit geen voortdurend ohh en ahh maar van zoveel grootsheid, zoveel oer, raak je als mens heel stil. Daar wordt monotoon toch weer mooi van.
Onder de schildvulkaan Kollóttadyngja ligt Brædrafell, een klein onbemand hutje. Dat is vrij uniek want veel hutten hebben hier 's zomers een huttenwaard en zijn behoorlijk druk. Hier is niemand. Hm. Kaarsjes. Stapelbedjes. Koffie straks buiten op het bankje voor de hut... Veel is er niet nodig om mijzelf te overtuigen dat de geplande 5 extra km nu niet gemaakt gaan worden!